ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္သံုးေတာ္မူစဥ္ ေတာအုပ္တခု၌ ရဟန္းေတာ္တပါး တရားက်င့္ေနလ်က္ ရွိ၏။ ထိုရဟန္းသည္ ဂါထာတပုဒ္သာ ရြတ္ဆို၍
တရားေဟာေလ့ရွိသျဖင့္ ဧကုဒါန-ရဟန္းဟု အမည္တြင္၏။တေန႔သ၌ ရဟန္းအျခံအရံ ငါးရာပါေသာ ပိဋကသံုးပံုေဆာင္ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔သည္ ထိုေတာအုပ္သို႔ ေရာက္လာရာ
ေတာေနရဟန္းက-အရွင္ဘုရားတို႔ ေရာက္လာခိုက္ တရားေဟာေတာ္မူၾကပါ။ ဤေတာအုပ္ရွိ နတ္အေပါင္းတို႔ ၀မ္းသာအားရ သာဓုအႏုေမာဒနာ ျပဳၾကပါလိမ့္မည္-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။
တိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက တလွည့္စီ တရားေဟာၾက၏။ တရားပြဲျပီးဆံုးေသာအခါ သာဓုေခၚသံ တသံမွ် မၾကားရေပ။ တိပိဋက ဆရာေတာ္မ်ားက-အရွင္ဘုရားေဟာပါဦး-ဟု
ေတာင္းပန္ရာ ေတာေနရဟန္းက သူေဟာေနက်အတိုင္း ( အရဟတၱဖိုလ္စိတ္၌ မေမ့မေလ်ာ့ အားထုတ္ေလ့ရွိေသာ၊ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္၏ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ သိကၡာသံုးပါး၌
က်င့္သံုးျပီးျဖစ္ေသာ၊ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ၊ အခါခပ္သိမ္း သတိႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား စိုးရိမ္ပူေဆြးျခင္း စသည္ မျဖစ္ၾကေလကုန္တကား-) ဟူေသာ ဥဒါန္းဂါထာကို
ေဟာၾကား၏။ထိုအခါ ေတာေစာင့္နတ္အေပါင္းတို႔သည္ ေသာေသာညံမွ် သာဓုေခၚၾကေလသည္။ နတ္တို႔သည္ မ်က္ႏွာလိုက္၍ သာဓုေခၚၾကကုန္၏-ဟု တိပိဋကဓရ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါး၏
တပည့္မ်ားက ကဲ့ရဲ့အျပစ္ဆိုၾက၏။ ထိုအေၾကာင္းကို ျမတ္ဗုဒၶအား ေလွ်ာက္တင္ၾကရာျမတ္ဗုဒၶက-ရဟန္းတို႔ အၾကင္သူသည္ မ်ားစြာေသာ ပရိယတ္ကို သင္၏။ ရြတ္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္
တရားေဆာင္သူ မမည္။ အၾကင္သူသည္ တဂါထာမွ်သာ သင္ယူ၍ သစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္း၍ သိျမင္၏။ ထိုသူသည္ တရားေဆာင္သူမည္၏-ဟု ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
( ပါဠိဂါထာ )
န တာ၀တာ ဓမၼဓေရာ ၊ ယာ၀တာ ဗဟု ဘာသတိ ။
ေယာ စ အပၸမၸိ သုတြာန ၊ ဓမၼံ ကာေယန ပႆတိ ။
သ ေ၀ ဓမၼဓေရာ ေဟာတိ ၊ ေယာ ဓမၼံ နပၸမဇၨတိ ။
( ျမန္မာျပန္ )
စကားမ်ားစြာ ေျပာကာမွ်ျဖင့္ တရားေဆာင္သူမမည္။
အၾကင္သူသည္ အနည္းငယ္ေသာ တရားစကားကို ၾကားရံုမွ်ျဖင့္လည္း သစၥာေလးပါးတရားကို မဂ္ဉာဏ္ျဖင့္ သိျမင္၏။ ထိုသစၥာေလးပါးတရား၌ မေမ့မေလ်ာ့သူသည္သာ စင္စစ္
တရားေဆာင္သူ မည္၏။
( ေဆာင္ပုဒ္ )
စကားမ်ားမ်ား၊ လြန္ေျပာၾကား၍၊ တရားပုဂၢိဳလ္။ မေခၚဆိုႏိုင္၊
စြဲပိုင္ဉာဏ္၀ယ္၊ နည္းငယ္ဓမၼ၊ ၾကားရံုမွ်ျဖင့္၊ ေလး၀သစၥာ၊ မဂ္ဉာဏ္လႊာျဖင့္၊ ေကာင္းစြာျမင္ေတြ႔၊ မေမ့မေလ်ာ့၊ မေပါ့ျမဲေအာင္၊ သတိေဆာင္မွ၊ ဓမၼဓရ၊ ေခၚဆိုရ၏။
( ဓမၼ႒၀ဂ္၊ ဧကုဒါန ခီဏာသ၀၀တၳဳ )
တရားေဟာေလ့ရွိသျဖင့္ ဧကုဒါန-ရဟန္းဟု အမည္တြင္၏။တေန႔သ၌ ရဟန္းအျခံအရံ ငါးရာပါေသာ ပိဋကသံုးပံုေဆာင္ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔သည္ ထိုေတာအုပ္သို႔ ေရာက္လာရာ
ေတာေနရဟန္းက-အရွင္ဘုရားတို႔ ေရာက္လာခိုက္ တရားေဟာေတာ္မူၾကပါ။ ဤေတာအုပ္ရွိ နတ္အေပါင္းတို႔ ၀မ္းသာအားရ သာဓုအႏုေမာဒနာ ျပဳၾကပါလိမ့္မည္-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။
တိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက တလွည့္စီ တရားေဟာၾက၏။ တရားပြဲျပီးဆံုးေသာအခါ သာဓုေခၚသံ တသံမွ် မၾကားရေပ။ တိပိဋက ဆရာေတာ္မ်ားက-အရွင္ဘုရားေဟာပါဦး-ဟု
ေတာင္းပန္ရာ ေတာေနရဟန္းက သူေဟာေနက်အတိုင္း ( အရဟတၱဖိုလ္စိတ္၌ မေမ့မေလ်ာ့ အားထုတ္ေလ့ရွိေသာ၊ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္၏ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ သိကၡာသံုးပါး၌
က်င့္သံုးျပီးျဖစ္ေသာ၊ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ၊ အခါခပ္သိမ္း သတိႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား စိုးရိမ္ပူေဆြးျခင္း စသည္ မျဖစ္ၾကေလကုန္တကား-) ဟူေသာ ဥဒါန္းဂါထာကို
ေဟာၾကား၏။ထိုအခါ ေတာေစာင့္နတ္အေပါင္းတို႔သည္ ေသာေသာညံမွ် သာဓုေခၚၾကေလသည္။ နတ္တို႔သည္ မ်က္ႏွာလိုက္၍ သာဓုေခၚၾကကုန္၏-ဟု တိပိဋကဓရ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါး၏
တပည့္မ်ားက ကဲ့ရဲ့အျပစ္ဆိုၾက၏။ ထိုအေၾကာင္းကို ျမတ္ဗုဒၶအား ေလွ်ာက္တင္ၾကရာျမတ္ဗုဒၶက-ရဟန္းတို႔ အၾကင္သူသည္ မ်ားစြာေသာ ပရိယတ္ကို သင္၏။ ရြတ္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္
တရားေဆာင္သူ မမည္။ အၾကင္သူသည္ တဂါထာမွ်သာ သင္ယူ၍ သစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္း၍ သိျမင္၏။ ထိုသူသည္ တရားေဆာင္သူမည္၏-ဟု ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
( ပါဠိဂါထာ )
န တာ၀တာ ဓမၼဓေရာ ၊ ယာ၀တာ ဗဟု ဘာသတိ ။
ေယာ စ အပၸမၸိ သုတြာန ၊ ဓမၼံ ကာေယန ပႆတိ ။
သ ေ၀ ဓမၼဓေရာ ေဟာတိ ၊ ေယာ ဓမၼံ နပၸမဇၨတိ ။
( ျမန္မာျပန္ )
စကားမ်ားစြာ ေျပာကာမွ်ျဖင့္ တရားေဆာင္သူမမည္။
အၾကင္သူသည္ အနည္းငယ္ေသာ တရားစကားကို ၾကားရံုမွ်ျဖင့္လည္း သစၥာေလးပါးတရားကို မဂ္ဉာဏ္ျဖင့္ သိျမင္၏။ ထိုသစၥာေလးပါးတရား၌ မေမ့မေလ်ာ့သူသည္သာ စင္စစ္
တရားေဆာင္သူ မည္၏။
( ေဆာင္ပုဒ္ )
စကားမ်ားမ်ား၊ လြန္ေျပာၾကား၍၊ တရားပုဂၢိဳလ္။ မေခၚဆိုႏိုင္၊
စြဲပိုင္ဉာဏ္၀ယ္၊ နည္းငယ္ဓမၼ၊ ၾကားရံုမွ်ျဖင့္၊ ေလး၀သစၥာ၊ မဂ္ဉာဏ္လႊာျဖင့္၊ ေကာင္းစြာျမင္ေတြ႔၊ မေမ့မေလ်ာ့၊ မေပါ့ျမဲေအာင္၊ သတိေဆာင္မွ၊ ဓမၼဓရ၊ ေခၚဆိုရ၏။
( ဓမၼ႒၀ဂ္၊ ဧကုဒါန ခီဏာသ၀၀တၳဳ )
No comments:
Post a Comment