ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက ပဥၥဂၢဒါယက ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးတို႔သည္ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ေသာအခါ မည့္သည့္အခ်ိန္၌ျဖစ္ေစ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အလွဴကို
ေပးလွဴေလ့ရွိ ေသာေၾကာင့္ ပဥၥဂၢဒါယကာပုဏၰား ဟု အမည္တြင္ခဲ့ေပသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပုဏၰားဇနီး ေမာင္ႏွံနွစ္ဦး တရားထူးရနိုင္ေၾကာင္းကို ဥာဏ္ေတာ္ႏွင့္ သိျမင္ ေတာ္မူသျဖင့္ နံနက္အခ်ိန္တြင္ ထိုပုဏၰား၏
အိမ္အေရွ႕၌ ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူပါသည္၊ ထိုအခ်ိန္ ပုဏၰားက အိမ္အေနာက္ဖက္ သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍၄င္း၊ ပုေဏၰးမက အိမ္အေရွ႕ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ၄င္း ထမင္းစားေနၾကသည္၊
ျမတ္ဘုရားသည္ အိမ္အေရွ႔၌ ဆြမ္း အလွဴခံရပ္ေတာ္မူသည္ကို ဇနီးျဖစ္သူက ျမင္၍ စဥ္းစားမိသည္ မွာ “ ဘုရားကုိျမင္ရင္ ငါ့ခင္ပြန္းဟာ သူ႕အတြက္ခ်က္ျပဳတ္ထား သည့္
ထမင္းကို လွဴဦးမွာပဲ၊ ေနာက္တစ္ခါ ထမင္းခ်က္ဖို႔ အတြက္ ဆန္ေဆးရ၊မီးေမႊးရႏွင့္ အလုပ္မ်ားဦးမယ္၊ ထမင္းခ်က္ ရတာမလြယ္ဘူး” ဟုေတြးကာ ျမတ္စြာဘုရား အိမ္အေရွ႕၌
ဆြမ္းရပ္ေနသည္ကို ခင္ပြန္းသည္အား မေျပာဆိုဘဲ တိတ္ဆိတ္ စြာ ထမင္းစားေနပါသည္၊ တစ္၀က္မွ် ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ပုေဏၰးမက အိမ္ေရွ႕၌ ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူေနေသာ
ျမတ္စြာဘုရားအနီးသို႔ ကပ္၍ “ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဘုရား” ဟု တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေသာအခါ ျမတ္ဘုရားသည္ “ မင္းတို႔ဆြမ္းကို မရရင္ ငါမၾကြနိုင္ဘူး” ဟူေသာသေဘာျဖင့္
ဦးေခါင္းေတာ္ကို ညင္သာ စြာ ခါယမ္းေတာ္မူလုိက္သည္၊ ပုေဏၰးမသည္ ျမတ္စြာဘုရား ဦးေခါင္းေတာ္ ခါယမ္းေတာ္မူသည္ကို မေအာင့္ထားနိုင္ဘဲ ရယ္ မိေလေတာ့သည္။
ပုေဏၰးမ ရယ္သံေၾကာင့္ ပုဏၰားႀကီး အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းရပ္ေနေတာ္မူေနသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရသည္၊ အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္လာၿပီး
“ အရွင္ဘုရား..ဆြမ္း ရပ္ေတာ္မူေနတာ…တပည့္ေတာ္ မသိပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ပန္းကန္ထဲမွာ စားၿပီးလက္က်န္ တစ္၀က္စာ က်န္ပါေတာ့တယ္ ဘုရား၊ ထိုစားၾကြင္းစားက်န္က
ုိ ျမတ္ဘုရား အလွဴခံေတာ္မူပါ သလားဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ျမတ္ဘုရားက “ဒါယကာပုဏၰား…ငါတို႔အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုတာ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားပဲ လွဴလွဴ ၊ စားၾကြင္းကိုပဲလွဴလွဴ
အလွဴခံပါတယ္” ဟုမိန္႔ေသာ အခါ ပုဏၰားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ က်န္ရွိေနေသာ ဆြမ္းကို ျမတ္ဘု ရားအား ၀မး္သာအားရ ေလာင္းလွဴ လိုက္ၿပီးလွ်င္ “အရွင္ဘုရား ….အရွင္ဘုရား
တရားေဟာသည့္အခါတိုင္း ဘိကၡေ၀..ဘိကၡေ၀ လို႔ေခၚတာ တပည့္ေတာ္ၾကားရပါတယ္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား၏ တပည့္သားရဟန္းေတာ္မ်ားကိုသာ ဘိကၡေ၀ လို႔ ေခၚတာလား ဘုရား”
ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထား၏။
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “ ဒီပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံကို ဘာတရားမ်ား ေဟာရပါ့မလဲ” ဟု ဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ၾကည့္ရႈေတာ္ မူေသာအခါ ကႆပ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က
ရုပ္နာမ္ အေၾကာင္းနဲ႕စပ္ၿပီး တရားနာျခင္း၊ အာဂမသုတ ရွိခဲ့သည္ကိုေတြ႕ျမင္ေတာ္မူ၍ ရုပ္နာမ္ႏွင့္စပ္ေသာ တရားစကားကို မိန္႔ ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သဗၺေသာ နာမရူပသၼႎ ၊ ယႆ နတၳိ မမာယိတံ။
အသတာစ နေသာစတိ၊ သ ေ၀ ဘိကၡဴတိ ၀ုစၥတိ။
ဤေနရာ၌ စာေပအသံႏွင့္ေျပာပါက နားမလည္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ လက္ေတြ႕သေဘာတရားျဖင့္ ေျပာေပးပါမည္၊ ေယာဂီမ်ားသည္ တရားရႈမွတ္၍ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းစြာ
ရလာေသာအခါ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ (concentration)မ်ားျဖစ္ေပၚ လာသည္ႏွင့္အမွ် ရႈမွတ္တိုင္း၌လည္း အာရံုႏွင့္ မွတ္စိတ္မွတစ္ ပါး တစ္ျခားမရွိ ၊ငါ သူတစ္ပါး ေယာကၤ်ား မိန္းမ ဆိုတာမရွိ
ငါ ငါ့ဥစၥာဆိုတာလည္းမရွိ ရုပ္နာမ္တို႔၏ သေဘာကား ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ မၿမဲေသာ သေဘာပဲ ၊ မျပတ္တရစပ္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ ေနေသာေၾကာင့္ဆင္းရဲခ်ည္းပဲဟု သိျမင္လာေသာအခါ
ရုပ္နာမ္ တရားမ်ား ေပၚၿပီးေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ျခင္း မျဖစ္ေတာ့ေခ်။ (၀ိေနယ် ေလာေက အဘိဇၥ်ာေဒါမနႆံ) ရႈမွတ္ တိုင္း ရႈမွတ္တိုင္း ေလာဘ ေဒါသ စေသာ
ကိေလသာမ်ား ကင္းေနပါေတာ့သည္။
ထိုသို႔ ကိေလသာမ်ားကုိ နည္းေအာင္ပါးေအာင္ ကုန္သြားေအာင္ က်င့္ေဆာင္ေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ရဟန္း မဟုတ္ေသာ္လည္း “ဘိကၡဳ” ဟု ေခၚထိုက္၏ ဟု ေဟာေတာ္မူ ခဲ့ပါသည္။
တရားအဆံုး၌ ပဥၥဂၢဒါယက ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံသည္ သံုးမဂ္သံုးဖိုလ္ အစဥ္အတိုင္းမ်က္ေမွာက္ျပဳလွ်က္ အနာဂါမ္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိၾကပါသည္၊ ဤျဖစ္ရပ္၌
ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ အနာဂါမိ မဂ္ဖိုလ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရ ျခင္းသည္ အတိတ္ကာလက ရုပ္နာမ္ႏွင့္စပ္ေသာ တရားစကားကို နာၾကားရျခင္း (အာဂမသုတ)၏ အက်ဳိးေက်းဇူး ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ဓမၼကထိက အေက်ာ္အ ေမာ္မ်ား ထြက္ေပၚေနေသာေၾကာင့္၄င္း၊ ေထရ၀ါဒဆန္ေသာ ဘာသာေရးမဂၢဇင္းမ်ားလည္း မ်ားစြာထြက္ေပၚေနေသာေၾကာင့္
၄င္း၊ နာၾကားစရာ ေလ့လာစရာ အာဂမသုတမ်ားစြာ ရရွိရန္ အခြင့္အခါ သာေနၾကၿပီ ျဖစ္၍ စာဖတ္သူမ်ား အာဂမသုတႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ တရားေတာ္မ်ားကို နာၾကားေလ့လာၾကရန္သာ
ရွိေပသည္။ ထိုသို႔ တရားနာၾကားၿပီးရံုမွ် အားရေက်နပ္ မေနၾကပါနဲ႕၊ နာၾကားေလ့လာထားသည့္ အာဂမသုတကို အေျခ ခံကာ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ မိမိသႏၱာန္၌ “ အသိဥာဏ္စစ္”
ဟု ဆိုအပ္ေသာ အဓိဂမသုတ ကို ရရွိနိုင္ရန္ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုေပ ေသးသည္။အဓိဂမသုတ အစြမ္းေၾကာင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ တရား အားထုတ္လွ်င္ အဓိဂမသုတ အေထာက္အပံ့ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္
မ်က္ေမွာက္ျပဳနုိင္ေၾကာင္း ျဖစ္ရပ္မွန္ ေအာက္ပါ ဇာတ္လမ္းကို တင္ျပပါဦးမည္။
No comments:
Post a Comment