ကံယံုသူမ်ား သတိျပဳစရာ

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ကံ-ကိုယံုၾကည္ၾကသည္။ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက ေျပာတတ္ၾကသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ခ်မ္းသာမည္။ ကံမေကာင္းလို႔ ဆင္းရဲသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့-စသည္ျဖင့္ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေျပာၾကသည္မွာ အတိတ္ကံအေပၚ လံုး၀ပံုခ်သည့္ သေဘာရွိေနၾကသည္။ အတိတ္ကံကို ယံုၾကည္လြန္းၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပစၥဳပၸန္ကံ၏ အေရးႀကီးမႈကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကသည္။ မိမိတို႔၏ဘ၀ကို အတိတ္ကံ၏ ျပ႒ာန္းခံဘ၀ျဖင့္ ေနေနတတ္ၾကသည္။


ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က မွတ္သားဖြယ္အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္တခုမွာ ဤသို႔ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားရွင္ႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကို အလွဴေပးသည့္ပြဲႀကီးတခု ရွိခဲ့သည္။ ထိုပြဲသို႔ စားၾကြင္း စားက်န္ေတာင္းစားရန္ သူေတာင္းစားမ်ားလည္း လာၾကသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီး ျပန္အၾကြတြင္ သူေတာင္းစားလင္မယားကို ျမင္ေတြ႔သည့္အခါ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရာမွ ေခတၱတုံ႔ဆိုင္းသြားခဲ့ပါသည္။ ယင္းသု႔ိ တုံ႔ဆိုင္းသြားသည့္အျဖစ္ကို အရွင္အာနႏၵာ သိလို၍ ေလွ်ာက္ထားသည့္အခါ ဘုရားရွင္က ဤသို႔မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။

ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ ထိုသူေတာင္းစား လင္မယားသည္ ပထမအရြယ္တြယ္ လုံ႔လျပဳကာ ပစၥည္းရွာေဖြခဲ့ပါက ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းတြင္ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
အကယ္၍ ပထမအရြယ္တြင္ လုံ႔လမျပဳခဲ့ဘဲ ဒုတိယအရြယ္တြင္ လုံ႔လျပဳကာ ပစၥည္းဥစၥာ ရွာေဖြခဲ့မည္ဆိုပါက ဤတိုင္းႏို္င္ငံတြင္ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
အကယ္၍ ဒုတိယအရြယ္တြင္ မရွာေဖြခဲ့ဘဲ တတိယအရြယ္တြင္ ရွာေဖြခဲ့ၾကမည္ဆိုပါက ဤျမိဳ႔ရြာတြင္ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
ဤသို႔လွ်င္ အတိတ္ကံမ်ား ပါၾကသူမ်ားျဖစ္ပါလ်က္ အရြယ္သံုးပါးလံုး လုံ႔လျပဳကာ ပစၥည္းဥစၥာ မရွာေဖြခဲ့ၾကသျဖင့္ ယခုလို ေတာင္းစားေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ျဖစ္ရပ္တခုမွာ ဤသို႔ျဖစ္ပါသည္။
ပုဂၢိဳလ္တဦးသည္ ေဗဒင္ပညာရွိႀကီးထံ ေဗဒင္ေမးခဲ့ရာ ဤပုဂၢိဳလ္သည္ ဤဘ၀တြင္ ေရႊထီးေဆာင္းရမည္ ဧကန္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထိုေခတ္က ေရႊထီးေဆာင္းရသည္မွာ ရွင္ဘုရင္မ်ားသာျဖစ္၍ ဤပုဂၢိဳလ္သည္ ဘုရင္ျဖစ္မည္ဟု သြယ္၀ိုက္ကာ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ဤပုဂၢိဳလ္သည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖင့္ ငါ-တေန႔ ေရႊထီးေဆာင္းရေတာ့မည္-ဟု ယံုၾကည္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနလာခဲ့ပါသည္။ လုံ႔လျပဳကာ ပညာရွာျခင္း၊ ဥစၥာရွာျခင္း လံုး၀မျပဳေတာ့ဘဲ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါး၍သာ ေနခဲ့ရာ တျဖည္းျဖည္းမက်န္းမမာ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လမ္းေဘးတေနရာ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္တြင္ ေမွာက္လ်က္လဲကာ အသက္ငင္ေနရွာပါသည္။ ရွင္ဘုရင္ႀကီး တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာရာ ထိုပုဂၢိဳလ္ေနပူက်ဲက်ဲ အသက္ငင္ေနသည္ကို ျမင္၍ ေသရေတာ့မည့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ အရိပ္ရသြားပါေစဟု ေစတနာျပဳကာ ေရႊထီးတလက္ျဖင့္ ေဆာင္းေပးေစခဲ့ပါသည္။

ဤျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါက ကံကိုသာ ရိုးမယ္ဖြဲ႔ကာေနျခင္း၏ အမွားကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးလူႀကီးမ်ားက ကံကိုယံု၍ ဆူးပံုမနင္းရန္-အထပ္ထပ္မွာၾကားခဲ့ပါသည္။ ကံကိုယံုၾကည္သည္ ဆိုရာတြင္ အတိ္တ္ကံေရာ ပစၥဳပၸန္ကံကိုပါ တြဲဖက္ယံုတတ္ၾကဖို႔ လိုပါမည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ ကံဆိုသည္မွာ အတိ္ကံႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ကံ ႏွစ္ခုရွိသည္ကို သတိျပဳသင့္လွပါသည္။ အရိုးဆံုးႏွင့္ အရွႈင္းဆံုး ဥပမာေပးရလွ်င္ ထီေပါက္မည့္ ကံပါလာေစကာမူ လက္ေတြ႔ ထီမထိုးလွ်င္ ထီေပါက္မည္မဟုတ္ပါ။

မိမိတို႔ကိုးကြယ္ေသာ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီေတြျဖည့္ဆည္းလာျပီးေနာက္ ဘုရားျဖစ္မည့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀တြင္ မဇၩိမပဋိပဒါအက်င့္ကို လက္ေတြ႔က်င့္ၾကံအားထုတ္ကာ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ငါ ဘုရားျဖစ္မွာပဲဟု ထိုင္ေစာင့္ေနျခင္းမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါ။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားျဖစ္ရန္ အတိတ္ကံ မည္မွ်ပါလာသည္ျဖစ္ေစ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈ ျပဳသည့္အခါမွသာ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အႏွစ္ခ်ဳပ္ရပါက ကံကို ယံုၾကည္သည္ဆိုရာ၀ယ္ အတိတ္ကံ၏ ျပ႒ာန္းခံဘ၀ျဖင့္ ယံုမေနၾကဘဲ ပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္ ရိုးသားႀကိဳးစားကာ လုံ႔လ၀ီရိယရွိၾကမွသာ ကိုယ္လိုရာပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳသင့္ၾကပါသည္။

စိုး၀င္း(ေခ်ာက္)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၁၀-မတ္လ)

အေမ့အိမ္ မွ တဆင့္ကူးယူတင္ျပသည္

က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစဗ်ာ