စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္ေသာ လူသား၏ အသိဥာဏ္သည္ ဦးေႏွာက္မွ စ၍ျဖစ္ေပၚလာ၏ ဟု ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာ က ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း ဗုဒၶျမတ္စြာကမူ အသိဥာဏ္သည္ ဟဒယ၀တၱဳ ( ေခၚ) ႏွလုံးသား ျဖစ္တည္ရာ ဟဒယ၀တၳဳရုပ္မွ ျဖစ္ေပၚလာ၏ ဟု အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားရာ ကြ်ႏုပ္ငယ္စဥ္က ဘယ္လိုမွ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္ပဲ သံသယတန္းလန္းႏွင့္ ေနခဲ့ရဖူး၏။ ဗုဒၶ၀ါဒက အေသအခ်ာ မွန္မည္ ဟု စိတ္က လက္ခံခ်င္ ေသာ္လည္း ဘယ္ပုံ ဘယ္နည္း မွန္ကန္သည္ စသည္ကိုေတာ့ လက္လွမ္းမမွီႏိုင္ခဲ့ေပ ။
သိပၸံပညာကလဲ အားက်မခံ အေထာက္အထားႏွင့္တကြ ေစာဒကတက္ထားေသး၏၊ ပညာရွင္တုိ႔၏ အဆိုအရ လူတို႔၏ ဦးေႏွာက္ခြံကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ အေၾကာတို႔ကို ရွာေဖြေသာအခါ ေ၀ဒနာေၾကာ၊ သညာေၾကာ၊ ဆႏၵေၾကာ၊ သမာဓိေၾကာ၊ ေရာင္ျပန္ေၾကာ၊ ေသာတေၾကာ၊ ဂႏၶေၾကာ၊ ရသာေၾကာ၊ ျပန္လည္ေတြးေတာတတ္ ေသာအေၾကာ၊ စုံစမ္းေသာအေၾကာ၊ ဆုံးျဖတ္ေသာအေၾကာ၊ စသည္တို႔ကုိ ေတြ႔ရျပန္သတဲ့။
သိပၸံပညာရွင္တုိ႔၏ ေနာက္ဆုံးေပၚ စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈတုိ႔အရ ေသဆုံးသူ လူတို႔၏ ဦေႏွာက္ထဲ၌ ေမာ္ေတာ္ကား၊ မီးရထား၊ တုိက္တာ အေဆာက္အဦး စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရုပ္ျဒပ္တုိ႔၏ ပုံသ႑ာန္တုိ႔သည္ ဓာတ္ပုံရိုက္ထားသကဲ့သို႔ ထင္ရွား ေပၚလြင္ေန၏ ဟု ဆုိျပန္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုသူတို႔က ဦးေနွာက္သည္ အသိဥာဏ္ ဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္အားလုံးကို ထုတ္ေပးရာ၊ တနည္းအားျဖင့္ သိုေလွာင္ထားရာ အခန္းတစ္ခုျဖစ္သည္ ဟု အတိအလင္း ေၾကျငာေနၾက၏။
ကြ်နဳပ္နားလည္ထားေသာ သီအိုရီအရမူ ဦးေႏွာက္သည္ ျမင္ထား၊ ၾကားထား ၊ နံထား၊ အရသာခံထား ၊ ေတြးေတာထားေသာ ရုပ္၀တၳဳ တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ ခံစားကာ သိျမင္ နားလည္ႏိုင္ေသာ သတိၱ ဧကန္ရွိမည္ကား မွန္ပါ၏၊ သို႔ပါေသာ္လည္း ဥပမာအားျဖင့္ ႏွိဳင္းယွဥ္ရလ်င္ အသံ၊ ရုပ္၊ ရုပ္သံဇာတ္လမ္းစသည္ကို သိုေလွာင္ထားေသာ တိတ္ေခြ ၊ စီဒီေခြ တို႔ႏွင့္ ဦးေႏွာက္သည္ တူညီ၏၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ တိတ္ေခြ၊ စီဒီေခြ တို႔ အတြင္း၌ ဘာသီခ်င္းေတြ သုိေလွာင္ထားသလဲ ဟု ေမးလ်င္ ထုိအရာတုိ႔သည္ ရုပ္၀တၳဳမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး နားလည္ ခံစားနိုင္ေသာ ဓာတ္သတၱိ မရွိၾကေသာေၾကာင့္ ဘာသီခ်င္းေတြ သိုေလွာင္ထားသည္ ဟု ေျဖႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ၊ အရုပ္ ၊ အသံတုိ႔ကို ၾကားေစ ေဖာ္ျပေစႏိုင္ေသာ VCD, DVD , EVD, Mp3 Player စက္ပစၥည္း တစ္ခုခု အကူအညီ ရွိမွသာ ဘာသီခ်င္းေတြ သိုေလွာင္ထားမွန္း ရွိမွန္း သိနိုင္ေပလိမ့္မည္။
အထက္ပါ ဥပမာအတိုင္း ဆုိလ်င္ လူသားအပါအ၀င္ သုံးဆယ့္တစ္ဘုံသား သတၱ၀ါအားလုံးတို႔တြင္ ရွိေနေသာ ဦးေႏွာက္၊ မ်က္စိ နား ႏွားေခါင္း၊ လွ်ာ ၊ ကိုယ္ခႏၶာ တုိ႔သည္ အာရုံကုိ ခံစား သိျမင္ နားလည္ႏိုင္စြမ္း သတၳိမ်ား မရွိၾကေသာ ရုပ္တရားမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏၊ ရုပ္တရားတုိ႔သည္ သူခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္တည္မေနႏိုင္ေပ၊ ၀ိဥာဥ္ဟူေသာ နာမ္ရွိမွသာ သူတုိ႔လဲ ရပ္တည္ႏိုင္ၾက၏၊ ၀ိညာဏဓာတ္ ေခၚေသာ နာမ္တရား ရွိမွသာ သိျမင္ နားလည္ႏိုင္၏ ဟု အဖျမတ္စြာက ထုိထို ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ သုတၱန္တုိ႔တြင္ ေဟာၾကားထားခဲ့ဖူး၏။
ဆုိပါစို႔ ၊ လူတစ္ေယာက္သည္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားေသာအခါ ဦးေႏွာက္က အရင္ တုန္လႈပ္သလား၊ ႏွလုံးသားတည္ရာ ဟဒယ၀တၳဳရုပ္က တုန္လႈပ္သလား ေသခ်ာစဥ္းစားရန္ လိုေပသည္၊ ကြ်ႏုပ္ အျမင္အရ ဆုိလ်င္ ႏွလုံးသားက တုန္လႈပ္ၿပီးမွ ဦးေႏွာက္ဆီသို႔ ပို႔သည္ဟု မွန္းဆမိ၏။ ထုိ႔အတူ တက္ၾကြ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္ျခင္း စသည္တုိ႔သည္လည္း ဦးေႏွာက္မွ စျဖစ္ဟန္ မတူေပ၊ ႏွုလုံးသားဟူေသာ ဟဒယ၀တၳဳ မွ ျဖစ္ၿပီးမွသာ ဦးေနွာက္က သိျမင္ ခံစားရ ဆုံးျဖတ္ေပးရဟန္ ရွိ၏။
အကယ္၍သာ အသိဥာဏ္သည္ ဦးေနွာက္မွ စတင္ျဖစ္ေပၚလာသည္ မွန္ပါက ကြ်ႏုပ္တို႔သည္ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္အား ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမိလ်င္ျဖစ္ေစ ၊ နာၾကည္း မုန္းတီးမိလ်င္ျဖစ္ေစ “ ငါ မင္းကို ဦးေႏွာက္ ထဲက ခ်စ္တယ္ ၊ ငါ မင္းကို ဦးေႏွာက္ထဲက မုန္းတီးတယ္ ” ဟု ေျပာၾကရေပလိမ့္ မည္။
တစ္ဖက္က ၾကည့္လ်င္ ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာသည္ ရုပ္တရားတုိ႔၏ ျဖစ္စဥ္ကိုသာ တဖက္ကမ္းခတ္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသာ္ လည္း အသိဥာဏ္ဆုိင္ရာ ၀ိညာဏဓာတ္ နာမ္တရားတို႔၏ သေဘာကို အေသအခ်ာ မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသးေပ၊ သို႔ဆုိလ်င္ အသိဥာဏ္ပညာသည္ ဦးေႏွာက္မွ စတင္ျဖစ္္ေပၚသည္ ဟူေသာ သိပၸံ၏ အဆိုကို မွန္းဆခ်က္ေလာက္ျဖင့္ ေပၚထြက္ေနေသာ အဆုိဟူ၍ပင္ ဆုိရေပေတာ့မည္။
သိပၸံနည္းအရ ဓာတ္ဖိုနဲ႔ ဓာတ္မ ၊ ဆြဲငင္အား(gravity) နဲ႔ တြန္းကန္အား(propulsion) စသည္ ရွိသလို ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ နည္းအရလဲ အေၾကာင္းတရား ( cause )နဲ႔ အက်ိဳးတရား( effect ) ၊ အထူးအားျဖင့္ ရုပ္တရား နဲ႔ နာမ္တရား တုိ႔သာ ရွိၾက၏ ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့၏၊ ထုိရုပ္တရား နွင့္ နာမ္တရားတို႔သည္လည္း အခ်င္းခ်င္း စပ္ဆက္ေနပုံ၊ အမွီသဟဲ ျပဳေနပုံ စသည္ျဖင့္ ရုပ္တရားျဖစ္ေသာ မ်က္စိ ၊ နား ၊ နွာေခါင္း၊ လွ်ာ ၊ကိုယ္ခႏၶာ တို႔သည္ ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ အာရုံဟူေသာ ေတြ႔ထိ ရိုက္ခတ္အပ္ေသာ အဆင္းရူပါရုံ၊ အသံ သဒၵါရုံ၊ အနံ႔ အရသာ ၊ ဖႆ ဟူေသာ အေၾကာင္းတရား တုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းဆုံမိမွသာ အသိဥာဏ္ ဟူေသာ နာမ္တရားတို႔သည္ ႏွလုံးအိမ္မွ စတင္ေပၚေပါက္လာ၏ ဟု ဗုဒၶျမတ္စြာက အဘိဓမၼာ၊ သၿဂိဳလ္ စသည့္က်မ္းမ်ား၌ ေဟာၾကားထားျပန္သည္။
ဆုိလိုသည္မွာ သတၱ၀ါအားလုံး ေပါင္းလိုက္လ်င္ ရုပ္ ( matter ) နွင့္ နာမ္( mind )ႏွစ္မ်ိဳးက လြဲလ်င္ ဘာဆုိဘာမွ် မရွိ ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚလာ၏ ဟူေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာေတာ္အရ ထုိအသိဥာဏ္သည္လည္း အာရုံဟူေသာ အေၾကာင္းမရွိဘဲ အသိဥာဏ္ဟူေသာ အက်ိဳးတရား မျဖစ္ေပၚႏိုင္ ဟု မွတ္သင့္ေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လဲ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ရန္ အေျခခံအားျဖင့္ “ နာမရူပ၀၀တၳာေနန သကၠာယဒိ႒ိယာ ပဟာနံ ေဟာတိ ”နာမ္ ရုပ္ကုိ ခြဲျခားသိႏို္င္ေသာ နာမရူပ ပရိေစၦဒဥာဏ္ ျဖင့္ သကၠာယ ဒိ႒ိ ( illusion of self ) ကုိ ပယ္ခြာႏိုင္သည္ ဟူ၍၄င္း၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ခြဲျခား သိႏိုင္ေသာ ပစၥယ ပရိဂၢဟဥာဏ္ ျဖင့္ကား “ ပစၥယပရိဂၢေဟန အေဟတု၀ိသမေဟတုဒိ႒ီနံ ပဟာနံ ေဟာတိ ” ဟူေသာ အ႒ကထာစကား အရ ဘယ္ကိစၥမဆို အေၾကာင္းတရားမရွိဘဲ သူ႔အလိုလို ျဖစ္တယ္ ဟု အေၾကာင္းကို ပယ္ေသာ အေဟတုက မိစၦာဒိ႒ိအယူ ႏွင့္ အရာရာကို ဘုရားရွင္ႏွင့္ ျဗဟၼာႀကီး တုိ႔က ဖန္ဆင္းထားတယ္ ဟူေသာ ၀ိသမေဟတုက မိစၦာဒိ႒ိအယူ တုိ႔ အလိုလို ကင္းစင္သြားႏိုင္၏ ဟု နာမ္ ရုပ္ ကြဲျပားဖုိ႔ အေရးႀကီးပုံ၊ အေၾကာင္း အက်ိဳး ကို လက္ခံဖုိ႔ လိုအပ္ပုံတို႔ကို ေရွးေရွးေသာ က်မ္းဆရာမ်ားက ညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့ၾက၏၊
ဖန္ဆင္းရွင္ ၀ါဒကုိ လက္ခံေနသူတစ္ေယာက္သည္ အေၾကာင္းတရား မရွိပဲ သက္ရွိ သက္မဲ့ မွန္သမွ် သူ႔ အလိုလို ျဖစ္ေနၾကတယ္ ဟု ယူဆလ်င္ အေၾကာင္းကုိ ပယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ထုိသူ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ပါကလဲ လြယ္ကူမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ဤေနရာ၌ ရုပ္တရားႏွင့္ စိတ္ဟူေသာ နာမ္တရားတုိ႔၏ လွ်င္ျမန္လွပုံကို ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားထားေသာ ေဒသနာမ်ားစြာ တုိ႔မွ လက္လွမ္းမွီသမွ် ေဖာ္ျပပါအုံးမည္၊ သိပၸံပညာရွင္တုိ႔သည္ ရုပ္ျဒပ္ ပုံသ႑ာန္မ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ခြဲထုတ္ စမ္းသပ္လိုက္ေသာအခါ ေနာက္ဆုံးတြင္ အစိုင္အခဲ ဟူ၍ မရွိေတာ့ပဲ ေရာင္ျခည္လႈိင္း အလင္းေရာင္ လႈိင္းတုိ႔သာ က်န္ရွိေတာ့ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ၾက၏။ ထုိအလင္းတန္းေရာင္ျခည္တို႔၏ ျမန္ႏႈန္းသည္ တစ္စကၠန္႔လ်င္ ( ၁၈၆၀၀၀ မိုင္ ) ႏႈန္းအားျဖင့္ ေျပးသြား ေျပာင္းလဲေနၾကေၾကာင္း အတည္ျပဳထားၾက၏။
စိတ္သည္ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္ ကာလအတြင္း၌ အႀကိမ္ေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းမက ျဖစ္ပ်က္ေနသည္။
( အႆုတ၀ါသုတ္၊ သံယုတ္ ႒ ၂ / ၉၂ )
ဓားကိုယ္စီ ကိုင္ထားေသာ နတ္သားႏွစ္ေယာက္၏ ခြ်င္ ဟူေသာ ဓားႏွစ္ေခ်ာင္း ထိခိုက္သံထက္ပင္ ရုပ္ျဖစ္စဥ္ သည္ လ်င္ျမန္စြာ သြားေန၏ ။
( မဟာနိေဒၵသ ၃၂ / မူလဋီကာ ၆၂ )
မိလိႏၵမင္း။ ။ အရွင္ဘုရား နာဂေသန၊ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္ အတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ နာမ္တရားမ်ားသည္ အကယ္၍ မ်ား ရုပ္တရားတို႔ကဲ့သို႔ အစုအပုံ အစိုင္အခဲ အျဖစ္ျဖင့္ ထားမည္ဆိုလ်င္ မည္မွ် မ်ားျပားမည္နည္း …
နာဂေသန။ ။ ရွစ္ေထာင့္ ငါးဆယ္ ကိုးတင္း တစ္စိတ္ နွစ္ျပည္ေသာ စပါးပုံထက္ မ်ားစြာ ပိုႏိုင္၏ ။
( မိလိႏၵပဥွာ ၁၀၉ )
နာမ္တရားတို႔၏ အရွိန္အဟုန္သည္ ရုပ္တရားတို႔၏ ျမန္ႏႈန္းထက္ ( ၁၆ ) ဆ ပိုျမန္ေၾကာင္း၊ ( လူ ) ( ေခြး ) ( ႏြား ) ဟူေသာ စကားတစ္လုံးစီကို ၾကားရာ၌ပင္ ၀ီထိအားျဖင့္ ၄ ၀ီထိ၊ စိတၠကၡဏအားျဖင့္ ( ၂၄၀ ) ၾကာျမင့္ေၾကာင္း အဘိဓမၼာ ၌ ျပဆုိ ထားခဲ့၏။
မည္သို႔ဆုိေစ အသိဥာဏ္ ဟူေသာ နာမ္တရားသည္ ဦးေႏွာက္မွ စတင္ ျဖစ္ေပၚသည္မဟုတ္ပဲ ႏွုလုံးသား ဟူေသာ ဟဒယ၀တၳဳရုပ္မွ စတင္ ျဖစ္ေပၚသည္ဟူေသာ အယူအဆကို မိမိဥာဏ္ျဖင့္ လက္လွမ္းမွီသမွ် စုစည္းတင္ျပရင္း ဤေဆာင္းပါးအား နိဂုံးခ်ဳပ္ပါရေစ ….
ဤေဆာင္းပါး မူရင္းအား စာေရးသူ၏ http://www.dhammayaungchi.com/# ပန္းကမၻာ ၀က္ဆိုက္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။
ေမတၱာျဖင့္ -
အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ ( M .A ) P hD ( Thesis ) ( ပန္းကမၻာ )
က်မ္းကိုးမ်ား။
ပဋိသမၻိဒါမဂၢ အ႒ကထာ
ျပည္ပသာသနာျပဳဆရာေတာ္ ဘိကၡဳအရိယဓမၼ ၏ ဗုဒၶ၀ါဒျပႆနာမ်ား
ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ႀကီး၏ တရားေတာ္မ်ား
သိပၸံပညာကလဲ အားက်မခံ အေထာက္အထားႏွင့္တကြ ေစာဒကတက္ထားေသး၏၊ ပညာရွင္တုိ႔၏ အဆိုအရ လူတို႔၏ ဦးေႏွာက္ခြံကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ အေၾကာတို႔ကို ရွာေဖြေသာအခါ ေ၀ဒနာေၾကာ၊ သညာေၾကာ၊ ဆႏၵေၾကာ၊ သမာဓိေၾကာ၊ ေရာင္ျပန္ေၾကာ၊ ေသာတေၾကာ၊ ဂႏၶေၾကာ၊ ရသာေၾကာ၊ ျပန္လည္ေတြးေတာတတ္ ေသာအေၾကာ၊ စုံစမ္းေသာအေၾကာ၊ ဆုံးျဖတ္ေသာအေၾကာ၊ စသည္တို႔ကုိ ေတြ႔ရျပန္သတဲ့။
သိပၸံပညာရွင္တုိ႔၏ ေနာက္ဆုံးေပၚ စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈတုိ႔အရ ေသဆုံးသူ လူတို႔၏ ဦေႏွာက္ထဲ၌ ေမာ္ေတာ္ကား၊ မီးရထား၊ တုိက္တာ အေဆာက္အဦး စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရုပ္ျဒပ္တုိ႔၏ ပုံသ႑ာန္တုိ႔သည္ ဓာတ္ပုံရိုက္ထားသကဲ့သို႔ ထင္ရွား ေပၚလြင္ေန၏ ဟု ဆုိျပန္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုသူတို႔က ဦးေနွာက္သည္ အသိဥာဏ္ ဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္အားလုံးကို ထုတ္ေပးရာ၊ တနည္းအားျဖင့္ သိုေလွာင္ထားရာ အခန္းတစ္ခုျဖစ္သည္ ဟု အတိအလင္း ေၾကျငာေနၾက၏။
ကြ်နဳပ္နားလည္ထားေသာ သီအိုရီအရမူ ဦးေႏွာက္သည္ ျမင္ထား၊ ၾကားထား ၊ နံထား၊ အရသာခံထား ၊ ေတြးေတာထားေသာ ရုပ္၀တၳဳ တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ ခံစားကာ သိျမင္ နားလည္ႏိုင္ေသာ သတိၱ ဧကန္ရွိမည္ကား မွန္ပါ၏၊ သို႔ပါေသာ္လည္း ဥပမာအားျဖင့္ ႏွိဳင္းယွဥ္ရလ်င္ အသံ၊ ရုပ္၊ ရုပ္သံဇာတ္လမ္းစသည္ကို သိုေလွာင္ထားေသာ တိတ္ေခြ ၊ စီဒီေခြ တို႔ႏွင့္ ဦးေႏွာက္သည္ တူညီ၏၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ တိတ္ေခြ၊ စီဒီေခြ တို႔ အတြင္း၌ ဘာသီခ်င္းေတြ သုိေလွာင္ထားသလဲ ဟု ေမးလ်င္ ထုိအရာတုိ႔သည္ ရုပ္၀တၳဳမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး နားလည္ ခံစားနိုင္ေသာ ဓာတ္သတၱိ မရွိၾကေသာေၾကာင့္ ဘာသီခ်င္းေတြ သိုေလွာင္ထားသည္ ဟု ေျဖႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ၊ အရုပ္ ၊ အသံတုိ႔ကို ၾကားေစ ေဖာ္ျပေစႏိုင္ေသာ VCD, DVD , EVD, Mp3 Player စက္ပစၥည္း တစ္ခုခု အကူအညီ ရွိမွသာ ဘာသီခ်င္းေတြ သိုေလွာင္ထားမွန္း ရွိမွန္း သိနိုင္ေပလိမ့္မည္။
အထက္ပါ ဥပမာအတိုင္း ဆုိလ်င္ လူသားအပါအ၀င္ သုံးဆယ့္တစ္ဘုံသား သတၱ၀ါအားလုံးတို႔တြင္ ရွိေနေသာ ဦးေႏွာက္၊ မ်က္စိ နား ႏွားေခါင္း၊ လွ်ာ ၊ ကိုယ္ခႏၶာ တုိ႔သည္ အာရုံကုိ ခံစား သိျမင္ နားလည္ႏိုင္စြမ္း သတၳိမ်ား မရွိၾကေသာ ရုပ္တရားမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏၊ ရုပ္တရားတုိ႔သည္ သူခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္တည္မေနႏိုင္ေပ၊ ၀ိဥာဥ္ဟူေသာ နာမ္ရွိမွသာ သူတုိ႔လဲ ရပ္တည္ႏိုင္ၾက၏၊ ၀ိညာဏဓာတ္ ေခၚေသာ နာမ္တရား ရွိမွသာ သိျမင္ နားလည္ႏိုင္၏ ဟု အဖျမတ္စြာက ထုိထို ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ သုတၱန္တုိ႔တြင္ ေဟာၾကားထားခဲ့ဖူး၏။
ဆုိပါစို႔ ၊ လူတစ္ေယာက္သည္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားေသာအခါ ဦးေႏွာက္က အရင္ တုန္လႈပ္သလား၊ ႏွလုံးသားတည္ရာ ဟဒယ၀တၳဳရုပ္က တုန္လႈပ္သလား ေသခ်ာစဥ္းစားရန္ လိုေပသည္၊ ကြ်ႏုပ္ အျမင္အရ ဆုိလ်င္ ႏွလုံးသားက တုန္လႈပ္ၿပီးမွ ဦးေႏွာက္ဆီသို႔ ပို႔သည္ဟု မွန္းဆမိ၏။ ထုိ႔အတူ တက္ၾကြ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္ျခင္း စသည္တုိ႔သည္လည္း ဦးေႏွာက္မွ စျဖစ္ဟန္ မတူေပ၊ ႏွုလုံးသားဟူေသာ ဟဒယ၀တၳဳ မွ ျဖစ္ၿပီးမွသာ ဦးေနွာက္က သိျမင္ ခံစားရ ဆုံးျဖတ္ေပးရဟန္ ရွိ၏။
အကယ္၍သာ အသိဥာဏ္သည္ ဦးေနွာက္မွ စတင္ျဖစ္ေပၚလာသည္ မွန္ပါက ကြ်ႏုပ္တို႔သည္ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္အား ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမိလ်င္ျဖစ္ေစ ၊ နာၾကည္း မုန္းတီးမိလ်င္ျဖစ္ေစ “ ငါ မင္းကို ဦးေႏွာက္ ထဲက ခ်စ္တယ္ ၊ ငါ မင္းကို ဦးေႏွာက္ထဲက မုန္းတီးတယ္ ” ဟု ေျပာၾကရေပလိမ့္ မည္။
တစ္ဖက္က ၾကည့္လ်င္ ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာသည္ ရုပ္တရားတုိ႔၏ ျဖစ္စဥ္ကိုသာ တဖက္ကမ္းခတ္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသာ္ လည္း အသိဥာဏ္ဆုိင္ရာ ၀ိညာဏဓာတ္ နာမ္တရားတို႔၏ သေဘာကို အေသအခ်ာ မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသးေပ၊ သို႔ဆုိလ်င္ အသိဥာဏ္ပညာသည္ ဦးေႏွာက္မွ စတင္ျဖစ္္ေပၚသည္ ဟူေသာ သိပၸံ၏ အဆိုကို မွန္းဆခ်က္ေလာက္ျဖင့္ ေပၚထြက္ေနေသာ အဆုိဟူ၍ပင္ ဆုိရေပေတာ့မည္။
သိပၸံနည္းအရ ဓာတ္ဖိုနဲ႔ ဓာတ္မ ၊ ဆြဲငင္အား(gravity) နဲ႔ တြန္းကန္အား(propulsion) စသည္ ရွိသလို ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ နည္းအရလဲ အေၾကာင္းတရား ( cause )နဲ႔ အက်ိဳးတရား( effect ) ၊ အထူးအားျဖင့္ ရုပ္တရား နဲ႔ နာမ္တရား တုိ႔သာ ရွိၾက၏ ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့၏၊ ထုိရုပ္တရား နွင့္ နာမ္တရားတို႔သည္လည္း အခ်င္းခ်င္း စပ္ဆက္ေနပုံ၊ အမွီသဟဲ ျပဳေနပုံ စသည္ျဖင့္ ရုပ္တရားျဖစ္ေသာ မ်က္စိ ၊ နား ၊ နွာေခါင္း၊ လွ်ာ ၊ကိုယ္ခႏၶာ တို႔သည္ ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ အာရုံဟူေသာ ေတြ႔ထိ ရိုက္ခတ္အပ္ေသာ အဆင္းရူပါရုံ၊ အသံ သဒၵါရုံ၊ အနံ႔ အရသာ ၊ ဖႆ ဟူေသာ အေၾကာင္းတရား တုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းဆုံမိမွသာ အသိဥာဏ္ ဟူေသာ နာမ္တရားတို႔သည္ ႏွလုံးအိမ္မွ စတင္ေပၚေပါက္လာ၏ ဟု ဗုဒၶျမတ္စြာက အဘိဓမၼာ၊ သၿဂိဳလ္ စသည့္က်မ္းမ်ား၌ ေဟာၾကားထားျပန္သည္။
ဆုိလိုသည္မွာ သတၱ၀ါအားလုံး ေပါင္းလိုက္လ်င္ ရုပ္ ( matter ) နွင့္ နာမ္( mind )ႏွစ္မ်ိဳးက လြဲလ်င္ ဘာဆုိဘာမွ် မရွိ ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚလာ၏ ဟူေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာေတာ္အရ ထုိအသိဥာဏ္သည္လည္း အာရုံဟူေသာ အေၾကာင္းမရွိဘဲ အသိဥာဏ္ဟူေသာ အက်ိဳးတရား မျဖစ္ေပၚႏိုင္ ဟု မွတ္သင့္ေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လဲ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ရန္ အေျခခံအားျဖင့္ “ နာမရူပ၀၀တၳာေနန သကၠာယဒိ႒ိယာ ပဟာနံ ေဟာတိ ”နာမ္ ရုပ္ကုိ ခြဲျခားသိႏို္င္ေသာ နာမရူပ ပရိေစၦဒဥာဏ္ ျဖင့္ သကၠာယ ဒိ႒ိ ( illusion of self ) ကုိ ပယ္ခြာႏိုင္သည္ ဟူ၍၄င္း၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ခြဲျခား သိႏိုင္ေသာ ပစၥယ ပရိဂၢဟဥာဏ္ ျဖင့္ကား “ ပစၥယပရိဂၢေဟန အေဟတု၀ိသမေဟတုဒိ႒ီနံ ပဟာနံ ေဟာတိ ” ဟူေသာ အ႒ကထာစကား အရ ဘယ္ကိစၥမဆို အေၾကာင္းတရားမရွိဘဲ သူ႔အလိုလို ျဖစ္တယ္ ဟု အေၾကာင္းကို ပယ္ေသာ အေဟတုက မိစၦာဒိ႒ိအယူ ႏွင့္ အရာရာကို ဘုရားရွင္ႏွင့္ ျဗဟၼာႀကီး တုိ႔က ဖန္ဆင္းထားတယ္ ဟူေသာ ၀ိသမေဟတုက မိစၦာဒိ႒ိအယူ တုိ႔ အလိုလို ကင္းစင္သြားႏိုင္၏ ဟု နာမ္ ရုပ္ ကြဲျပားဖုိ႔ အေရးႀကီးပုံ၊ အေၾကာင္း အက်ိဳး ကို လက္ခံဖုိ႔ လိုအပ္ပုံတို႔ကို ေရွးေရွးေသာ က်မ္းဆရာမ်ားက ညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့ၾက၏၊
ဖန္ဆင္းရွင္ ၀ါဒကုိ လက္ခံေနသူတစ္ေယာက္သည္ အေၾကာင္းတရား မရွိပဲ သက္ရွိ သက္မဲ့ မွန္သမွ် သူ႔ အလိုလို ျဖစ္ေနၾကတယ္ ဟု ယူဆလ်င္ အေၾကာင္းကုိ ပယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ထုိသူ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ပါကလဲ လြယ္ကူမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ဤေနရာ၌ ရုပ္တရားႏွင့္ စိတ္ဟူေသာ နာမ္တရားတုိ႔၏ လွ်င္ျမန္လွပုံကို ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားထားေသာ ေဒသနာမ်ားစြာ တုိ႔မွ လက္လွမ္းမွီသမွ် ေဖာ္ျပပါအုံးမည္၊ သိပၸံပညာရွင္တုိ႔သည္ ရုပ္ျဒပ္ ပုံသ႑ာန္မ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ခြဲထုတ္ စမ္းသပ္လိုက္ေသာအခါ ေနာက္ဆုံးတြင္ အစိုင္အခဲ ဟူ၍ မရွိေတာ့ပဲ ေရာင္ျခည္လႈိင္း အလင္းေရာင္ လႈိင္းတုိ႔သာ က်န္ရွိေတာ့ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ၾက၏။ ထုိအလင္းတန္းေရာင္ျခည္တို႔၏ ျမန္ႏႈန္းသည္ တစ္စကၠန္႔လ်င္ ( ၁၈၆၀၀၀ မိုင္ ) ႏႈန္းအားျဖင့္ ေျပးသြား ေျပာင္းလဲေနၾကေၾကာင္း အတည္ျပဳထားၾက၏။
စိတ္သည္ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္ ကာလအတြင္း၌ အႀကိမ္ေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းမက ျဖစ္ပ်က္ေနသည္။
( အႆုတ၀ါသုတ္၊ သံယုတ္ ႒ ၂ / ၉၂ )
ဓားကိုယ္စီ ကိုင္ထားေသာ နတ္သားႏွစ္ေယာက္၏ ခြ်င္ ဟူေသာ ဓားႏွစ္ေခ်ာင္း ထိခိုက္သံထက္ပင္ ရုပ္ျဖစ္စဥ္ သည္ လ်င္ျမန္စြာ သြားေန၏ ။
( မဟာနိေဒၵသ ၃၂ / မူလဋီကာ ၆၂ )
မိလိႏၵမင္း။ ။ အရွင္ဘုရား နာဂေသန၊ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္ အတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ နာမ္တရားမ်ားသည္ အကယ္၍ မ်ား ရုပ္တရားတို႔ကဲ့သို႔ အစုအပုံ အစိုင္အခဲ အျဖစ္ျဖင့္ ထားမည္ဆိုလ်င္ မည္မွ် မ်ားျပားမည္နည္း …
နာဂေသန။ ။ ရွစ္ေထာင့္ ငါးဆယ္ ကိုးတင္း တစ္စိတ္ နွစ္ျပည္ေသာ စပါးပုံထက္ မ်ားစြာ ပိုႏိုင္၏ ။
( မိလိႏၵပဥွာ ၁၀၉ )
နာမ္တရားတို႔၏ အရွိန္အဟုန္သည္ ရုပ္တရားတို႔၏ ျမန္ႏႈန္းထက္ ( ၁၆ ) ဆ ပိုျမန္ေၾကာင္း၊ ( လူ ) ( ေခြး ) ( ႏြား ) ဟူေသာ စကားတစ္လုံးစီကို ၾကားရာ၌ပင္ ၀ီထိအားျဖင့္ ၄ ၀ီထိ၊ စိတၠကၡဏအားျဖင့္ ( ၂၄၀ ) ၾကာျမင့္ေၾကာင္း အဘိဓမၼာ ၌ ျပဆုိ ထားခဲ့၏။
မည္သို႔ဆုိေစ အသိဥာဏ္ ဟူေသာ နာမ္တရားသည္ ဦးေႏွာက္မွ စတင္ ျဖစ္ေပၚသည္မဟုတ္ပဲ ႏွုလုံးသား ဟူေသာ ဟဒယ၀တၳဳရုပ္မွ စတင္ ျဖစ္ေပၚသည္ဟူေသာ အယူအဆကို မိမိဥာဏ္ျဖင့္ လက္လွမ္းမွီသမွ် စုစည္းတင္ျပရင္း ဤေဆာင္းပါးအား နိဂုံးခ်ဳပ္ပါရေစ ….
ဤေဆာင္းပါး မူရင္းအား စာေရးသူ၏ http://www.dhammayaungchi.com/# ပန္းကမၻာ ၀က္ဆိုက္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။
ေမတၱာျဖင့္ -
အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ ( M .A ) P hD ( Thesis ) ( ပန္းကမၻာ )
က်မ္းကိုးမ်ား။
ပဋိသမၻိဒါမဂၢ အ႒ကထာ
ျပည္ပသာသနာျပဳဆရာေတာ္ ဘိကၡဳအရိယဓမၼ ၏ ဗုဒၶ၀ါဒျပႆနာမ်ား
ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ႀကီး၏ တရားေတာ္မ်ား
No comments:
Post a Comment