ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ကထိန္ခင္းျခင္း၊ ကထိန္အလွဴပြဲ ျပဳလုပ္ျခင္းတို႔ကို အလြန္ပင္ စိတ္၀င္စားၾကေပသည္။ ကထိန္အလွဴမ်ားသို႔ မိသားစုတို႔ တေပ်ာ္တပါး သြားေလ့ရွိၾကေပသည္။ ကထိန္အလွဴရွင္မ်ားကလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုေကၽြးေမြးေလ့ရွိၾကေပသည္။ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို အထူးစီမံ၍ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိၾကေပသည္။ ကထိန္အလွဴပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကသူမ်ားကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သံုးေဆာင္မွီ၀ဲစားေသာက္ၾကေပသည္။ ကထိန္တရားကိုလည္း ကထိန္အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ အတူ နာယူေလ့ရွိၾကေပသည္။ တႏွစ္မွ တႀကိမ္ လွဴဒါန္းခြင့္ရေသာေၾကာင့္ အလြန္ အက်ိဳးႀကီးျမတ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေပသည္။ သကၤန္းမွာ ကထိန္၊ ေက်ာင္းမွာ သိမ္-ဟူ၍ပင္ ဆိုရိုးျပဳၾကေပသည္။
ကထိန္ႏွင့္စပ္၍ သိဖြယ္ရာမ်ားမွာ-
(၁) ကထိန္ဆိုသည့္ စကား၏အဓိပၸါယ္၊
(၂) ခင္းျခင္းဆိုသည့္ စကား၏အဓိပၸါယ္၊
(၃) ကထိန္ခင္းရျခင္းအေၾကာင္း၊
(၄) ကထိန္ခင္းရျခင္းအက်ိဳး၊
(၅) ကထိန္အလွဴ မြန္ျမတ္သည္ဟု ဆိုရျခင္း။
ဤ(၅)မ်ိဳးမွာ သိဖြယ္ရာေကာင္းလွပါေပသည္။
(၁) ကထိန္ဟူေသာ စကားသည္=
ကထိန-ဟူေသာ ပါဠိမွ သက္ဆင္းျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားျဖစ္ေပသည္။ ကထိန္-ဟူေသာ ပါဠိက ျမဲျခင္း- ဟူေသာ အနက္ကို ေဟာပါသည္။ ျမဲျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔တြင္လည္း အခ်ိန္ကာလ ျမဲျခင္းႏွင့္ အက်ိဳးတရား ျမဲျခင္းတို႔ကို ေဟာပါသည္။
ကထိန္-ဟူသည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္လည္း ျမဲ၏။
အက်ိဳးတရားျဖင့္လည္း ျမဲ၏-ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။
အခ်ိန္ကာလ ျမဲပံု-
ျမတ္စြာဘုရား သတ္မွတ္ေပးထားေသာ အခ်ိန္ကာလ အတြင္းမွာသာ ကထိန္ခင္းျခင္းကို ျပဳလုပ္ၾကရေသာေၾကာင့္ ကထိန္သည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ျမဲေပသည္။ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔မွစ၍ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တိုင္ေအာင္ တလအတြင္းမွာသာ ကထိန္သကၤန္းလွဴျခင္း၊ ကထိန္ခင္းျခင္းကို ျပဳလုပ္ရမည္ဟု ျမတ္စြာဘုရား၏ အမိန္႔အာဏာေတာ္ျဖင့္ ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ေပးထား ေသာေၾကာင့္ တလအတြင္းမွာသာ ကထိန္ခင္းျခင္းကို ျပဳလုပ္ၾကရေပသည္။ အျခားေသာ နတ္ေတာ္၊ ျပာသို၊ တပို႔တြဲ စေသာ လမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ကာ ကထိန္ခင္း၍ မရၾကေပ။ သို႔ျဖစ္၍ ကထိန္သည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ျမဲျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အခ်ိန္ကာလ၊ ေျပာင္းမရ၊ ျမဲလွ ကထိန္မည္။
အက်ိဳးျမဲပံု=
ကထိန္ခင္းေသာ ေက်ာင္းတိုက္၌ ေနထိုင္ၾကသည့္ (ပုရိမ၀ါမွ ထေသာ) ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ ကထိန္အက်ိဳး (၅)မ်ိဳးကို ရရွိေစ-ဟု ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳေပးသနားေတာ္မူေသာ အက်ိဳးတရား (၅)မ်ိဳးကို သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ေန႔မွစ၍ တေပါင္းလျပည့္ေန႔တိုင္ေအာင္ (၅)လအထိ ျမဲစြာတည္ေန၏။ တပါးေသာ လမ်ားသို႔ ကထိန္အက်ိဳးတရားမ်ား ေျပာင္းသြားျခင္း မရွိေပ။ သို႔ျဖစ္၍ ကထိန္သည္ အက်ိဳးတရား အားျဖင့္လည္း ျမဲျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အက်ိဳးတရား၊ ေရြ႔မသြား၊ ျမဲျငား ကထိန္မည္။
(၂) ခင္ျခင္းဟူသည္=
ကထိန္အက်ိဳးမ်ားကို က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ကထိန္ မခင္းေသာေက်ာင္းတိုက္၌ ေနထိုင္ၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွစ၍ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ (၁)လသာ ကထိန္အက်ိဳးကို ရရွိၾကေပသည္။ ကထိန္ခင္းေသာ ေက်ာင္းတိုက္၌ ေနထိုင္ၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ (၁)လမွ (၅)လအထိ က်ယ္ျပန္႔၍ အက်ိဳးတရားမ်ားကို ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ တလက်ိဳးကား၊ ငါးလပြား၊ ျပန္႔သြားခင္းသည္မည္။
ဥပမာ=
မိမိတို႔အိမ္သို႔ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္ရွိလာ၍ ငါးေခါက္-ေခါက္ထားေသာ ေကာ္ေဇာႀကီးကို ခင္းခ်ျဖန္႔ခ်လိုက္ေသာအခါ တဆမွ ငါးဆသို႔ က်ယ္ျပန္႔သြားသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ဒကာ-ဒကာမမ်ားက ကထိန္သကၤန္းကို လွဴဒါန္းလိုက္ေသာအခါ သံဃာေတာ္မ်ားက ၀ိနည္းကံျဖင့္ ကထန္ခင္းလိုက္သည္ရွိေသာ္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွစ၍ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ (၁)လသာ ရရွိေသာ အက်ိဳးမွ တေပါင္းလျပည့္ေနတိုင္ေအာင္ (၅)လအထိ ကထိန္အက်ိဳးတရားမ်ား က်ယ္ျပန္႔သြားေပသည္။ ကထိန္အက်ိဳးတရား (၅)မ်ိဳးကို ရဟန္းေတာ္မ်ား (၁)လမွ (၅)လအထိ က်ယ္ျပန္႔စြာ ခံစားခြင့္ ရရွိၾကေပသည္။
ဤကဲ့သို႔ ဒကာ-ဒကာမမ်ား သကၤန္းလွဴ၍ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားက (၁)လမွ (၅)လအထိ ကထိန္အက်ိဳးတရား က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ ၀ိနည္းကံျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္းကိုပင္ ခင္းသည္ဟု ဆိုရပါသည္။
(၃) ကထိန္ခင္းရျခင္း အေၾကာင္းမွာ=
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက ပါေ၀ယ်ကတိုင္သား ရဟန္း(၃၀)တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးျမင္ဖို႔ရာ ေရာက္လာၾကရာတြင္ သကၤန္းကို မိုးစို၍ သကၤန္းျဖင့္ ပင္ပန္းေနၾကေသာေၾကာင့္ ကထိန္ခင္းျခင္းကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ပါေ၀ယ်ကတိုင္းသား ရဟန္း(၃၀)တို႔၏ ရဟန္းျဖစ္လာရျခင္း အေၾကာင္းမွာ-
ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ျပီး၍ တ၀ါရျပီးေသာအခါ ဥရုေ၀လေတာသို႔ ၾကြသြားေတာ္မူ၍ သစ္ပင္ရင္းတခုမွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ဘဒၵ၀ဂၢီ ညီေနာင္ မင္းသား(၃၀)တို႔သည္ ဥရုေ၀လေတာထဲသို႔ ဇနီးမယားတို႔ႏွင့္တကြ ဥယ်ာဥ္ကစား ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရာ ေရာက္လာၾကေပသည္။ မင္းသားတို႔ ေပ်ာ္ပါး ကစားေနၾကစဥ္ အငွါးဇနီးမယားျဖစ္သူ တဦးသည္ အရွင္မင္းသား၏ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ခိုးယူ၍ ထြက္ေျပးသြားေလ၏။ မင္းသား(၃၀)တို႔သည္ ခိုးယူထြက္ေျပးသြားေသာ အမ်ိဳးသမီးကို လိုက္ရွာၾကရာ ျမတ္စြာဘုရားကို ေတြ႔ျမင္ၾကေလ၏။ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေပ်ာက္သြားသျဖင့္ လိုက္ရွာၾကရသည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။
ျမတ္စြာဘုရားက-မင္းသားတို႔...အမ်ိဳးသမီးကို ရွာျခင္းႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ရွာျခင္းတို႔တြင္ အဘယ္ရွာျခင္းက ပိုျမတ္သနည္း-ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ ပါရမီရင့္က်က္ေနၾကေသာ မင္းသားတို႔က မိမိကိုယ္ကို ရွာျခင္းက ပို၍ျမတ္ပါသည္-ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။ ဤကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ရွာျခင္းက ပိုျမတ္လွ်င္ သင္တို႔ထိုင္ၾက၊ ငါဘုရား တရားေဟာမည္-ဟု မိန္႔ၾကားကာ တရားေဟာေတာ္မူ၏။ တရား၏အဆံုး၌ မင္းသား (၃၀)တို႔သည္ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ ျမတ္စြာဘုရားက "ဧထ ဘိကၡေ၀ါ"-ဟု ေခၚေတာ္မူလိုက္ရာ ရဟန္းမ်ား ျဖစ္သြား ၾကေလ၏။
ထိုရဟန္း (၃၀)တို႔သည္ အရညကင္ဓုတင္ကို ေဆာက္တည္၍ ေတာ၌သာ ေနၾက၏။ ပိ႑ပတ္ဓုတင္၊ ပံသုကူဓုတင္၊ သကၤန္းသံုးထည္ျဖင့္သာ ေနျခင္း (တိစီ၀ရိတ္) ဓုတင္တို႔ကို ေဆာက္တည္၍ ေနၾကေလကုန္၏။ ထိုရဟန္း (၃၀)တို႔သည္ (၁၃)ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေတာအရပ္မွာေနၾကျပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားကို အလြန္ဖူးျမင္ လိုၾကေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွိေတာ္မူရာ သာ၀တၳိျပည္သို႔ ခရီးထြက္ၾကေလသည္။ ခရီးကား အလြန္ေ၀းကြာလွသည္ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွိေတာ္မူရာ သာ၀တၳိျပည္သို႔ မေရာက္မီ ၀ါဆိုဖို႔ရာ အခ်ိန္က်ေရာက္ လာေသာေၾကာင့္ သာ၀တၳိျပည္ႏွင့္ (၆)ယူဇနာ ကြာေ၀းေသာ သာေကတျမိဳ႔မွာ ၀ါဆိုၾကရေပသည္။
၀ါကၽြတ္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ (ပ၀ါရဏာျပဳျပီးလွ်င္) ျမတ္စြာဘုရားရွိေတာ္မူရာ သာ၀တၳိ္ျပည္သို႔ ဦးတည္၍ ခရီးထြက္ၾကေလ၏။ လမ္းခရီးတြင္ မိုးက အလြန္ရြာသြန္းသျဖင့္ သကၤန္းမ်ား မိုးစို၊ ရႊံ႔ညြန္မ်ား ေပက်ံ၍ ပင္ပန္းစြာ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ေရာက္လာၾကေလ၏။
ျမတ္စြာဘုရားက "ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ ...က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ရွိၾကပါ၏ေလာ"စသည္ျဖင့္ ပဋိသႏၶာရ-ႏႈတ္ဆက္စကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ အလြန္ေ၀းေသာ ခရီးမွ လာခဲ့ၾကျပီးလွ်င္ သကၤန္းမ်ား မိုးစို၍ ပင္ပန္းေနၾကေသာ ရဟန္းသံုးက်ိပ္တို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကထိန္ခင္းျခင္းကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူလိုက္ပါသည္။ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ကထိန္ခင္းခြင့္ ရေနၾကေပသည္။
(၄) ကထိန္ခင္းရျခင္း အက်ိဳးမွာ=
ဒကာ-ဒကာမမ်ားက ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းသျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ၀ိနည္းကံျဖင့္ ကထိန္ခင္းလိုက္ေသာ အခါ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွစ၍ တေပါင္းလျပည့္ေန႔တိုင္ေအာင္ ကထိန္အက်ိဳး (၅)မ်ိဳးကို ရဟန္းေတာ္မ်ား ရရွိၾကေပသည္။ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ-ဒကာမတို႔ သည္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား ရရွိေသာ အက်ိဳး(၅)မ်ိဳးႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ အက်ိဳး(၅)မ်ိဳး ရရွိၾကေပသည္။
(၁) အနာမႏၲစာရ=
ပင့္ဖိတ္ထားေသာ ဆြမ္းစားရွိပါလ်က္ ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကို မပန္ၾကားဘဲ အရပ္တပါး၌ သြားေသာ္လည္း အာပတ္မသင့္ျခင္း အက်ိဳးကို ရဟန္းေတာ္မ်ား ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ မပန္မၾကား၊ လိုရာသြား၊ ျပစ္မ်ား မသင့္ျပီ။
ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ-ဒကာမတို႔သည္လည္း ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း၌ အရပ္ေဒသတပါးသို႔ သြားလိုေသာအခါ သူတပါးတို႔ တားဆီးျခင္းမျပဳႏိုင္။ လြတ္လပ္စြာ သြားႏိုင္ျခင္း အက်ိဳးကို ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ တားဆီးကင္းကြာ၊ လြတ္လပ္စြာ၊ လိုရာသြားႏိုင္သည္။
(၂) အသမာဒါနစာရ=
တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ သကၤန္းသံုးထည္တို႔တြင္ တထည္ထည္ကို ထားလိုရာအရပ္၌ ထားကာ သြားေသာ္လည္း အာပတ္မသင့္ျခင္းအက်ိဳးကို ရဟန္းေတာ္မ်ား ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ သံုးထည္ထဲမွာ၊ ထားလိုရာ၊ ထားကာ သြားႏိုင္သည္။
ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ-ဒကာမတို႔သည္လည္း ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း၌ အရပ္တပါးသို႔ သြားလာျခင္းကိစၥ အလုပ္အကိုင္ကိစၥတို႔ကို ျပဳလုပ္ေသာအခါ တာ၀န္ကိစၥမ်ား မေလးပါဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ျပီးေျမာက္ျခင္းအက်ိဳးကို ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ တာ၀န္ကိစၥ၊ မေလးရ၊ ေပါ့လွေလေတာ့သည္။
(၃) ဂဏေဘာဇန=
(၄)ပါး (၄)ပါးထက္ ပိုလြန္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို ထမင္းစားလာခဲ့ပါ၊ ဟင္းစားလာခဲ့ပါ၊ မုန္႔စားလာခဲ့ပါ စသည္ျဖင့္ မအပ္ေသာ ဖိတ္ျခင္းျဖင့္ ဖိတ္အပ္ေသာ ဆြမ္းေဘာဇဥ္မ်ားကို စားလိုက လိုက္၍ စားေသာ္လည္း အာပတ္မသင့္ျခင္းအက်ိဳးကို ရဟန္းေတာ္မ်ား ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေလးပါးတူပင္၊ ဂိုဏ္းေဘာဇဥ္၊ စားခ်င္ စားႏိုင္သည္။
ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ-ဒကာမတို႔သည္လည္း ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း၌ စားလိုရာ အာဟာရအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို စားခ်င္တိုင္း စားပါေသာ္လည္း ဗိုက္နာျခင္း၊ ၀မ္းေလွ်ာျခင္း၊ အဆိပ္ျဖစ္ျခင္း စေသာ ေဘးျဖစ္ျခင္းမည္သည္ မရွိ၊ စားသမွ် ေၾကညက္ျခင္းအက်ိဳးကို ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ စားလိုရာမ်ား၊ စားေသာ္ျငား၊ ေဘးကား မျဖစ္ျပီ။
(၄) ယာ၀ဒတၱစီ၀ရ=
မ်ားစြာေသာ သကၤန္းတို႔ကို အဓိ႒ာန္မတင္၊ ၀ိကပၸနာ မျပဳပါဘဲ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွစ၍ တေပါင္းလျပည့္ေန႔တိုင္ေအာင္ ငါးလအထိ သိမ္းဆည္းထားပါေသာ္လည္း အာပတ္မသင့္ျခင္းအက်ိဳးကို ရဟန္းေတာ္မ်ား ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ သကၤန္းမ်ားစြာ၊ ငါးလမွာ၊ သိမ္းကာ ထားႏိုင္သည္။
ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ-ဒကာမတို႔သည္လည္း ျဖစ္ေရာ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း၌ စိန္-ေရႊ-ေငြ-ပတၱျမား စသည့္ မ်ားစြာေသာ ရတနာတို႔ကို သိမ္းဆည္းထားပါေသာ္လည္း ရန္သူမ်ိဳး(၅)ပါး ေဘးရန္မ်ား မရွိပါဘဲ ေကာင္းမြန္စြာ သိမ္းဆည္းထားႏိုင္ျခင္းအက်ိဳးကို ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ပစၥည္းအမ်ား၊ သိမ္းပိုက္ထား၊ ေဘးကား မရွိျပီ။
(၅) ေယာ စ တတၳ စီ၀ရုပၸါဒ=
ကထိန္ခင္းျပီးသည္မွ ေနာက္၌ ကထိန္ခင္းေသာ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ တပါးေသာေက်ာင္းတိုက္က သံဃာေတာ္မ်ား လာေရာက္ေနထိုင္ၾကရာတြင္ သံဃာအားလံုးအတြက္ သကၤန္း လွဴဒါန္းပါေသာ္လည္း မူလ ကထိန္ခင္းထားေသာ ေက်ာင္းတိုက္က သံဃာေတာ္မ်ားကသာ ပိုင္ဆိုင္ရရွိျခင္း အက်ိဳးကိုလည္း ရရွိေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ သံဃာလွဴျငား၊ သကၤန္းမ်ား၊ သူ႔အားသာ ျဖစ္သည္။
ကထိန္သကၤန္းလွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ-ဒကာမတို႔သည္လည္း ျဖစ္ေရာ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း၌ ကိုယ့္ပစၥည္းမ်ားကို ကိုယ္မေပးလိုက ဘယ္လိုတန္ခိုးအာဏာ ႀကီးမားသူကမွ အႏိုင္အထက္ျပဳ၍ မယူႏိုင္၊ ကိုယ္က ေပးမွသာ ယူလို႔ရျခင္းအက်ိဳးကို ရရွိၾကေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ကိုယ့္ပစၥည္းမ်ား၊ သူတပါး၊ ယူသြား ကင္းပသည္။
(၅) ကထိန္သကၤန္းအလွဴ မြန္ျမတ္သည္ဟု ဆိုရျခင္းမွာ=
ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ ကထိန္သကၤန္းမွ တပါးေသာ-သကၤန္းမ်ားကို အလိုရွိေသာအခါ မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ထံမွာလည္း ေတာင္းေကာင္းေပသည္။ သကၤန္း အလိုရွိေသာအခါ ေတာင္းခံပါဘုရားဟု ဖိတ္ထားေသာ သူမ်ားထံမွာလည္း ေတာင္းေကာင္းပါသည္။ ကထိန္သကၤန္းကိုမူ မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ဖိတ္ထားသူမ်ားထံ၌ မေတာင္းေကာင္းေပ။ ေကာင္းကင္မွ က်လာသကဲ့သို႔ ဒကာ-ဒကာမမ်ား သူ႔အလိုအေလ်ာက္ သဒၶါတရား ျဖစ္ပြား၍ လွဴဒါန္းလာေသာ သကၤန္းကိုသာ ခံယူ၍ ကထိန္ခင္းရေပသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေတာင္းခံျခင္း လံုး၀မပါ၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္စြာ ရရွိ္ေသာ သကၤန္းျဖစ္၍ မြန္ျမတ္လွေပသည္။ မြန္ျမတ္သည္ဟု ဆိုရေပသည္။
ကထိန္သကၤန္းမွ တပါးေသာ ပစၥည္း(၄)ပါးကို သဒၶါတရားရွိသူ ဒကာ-ဒကာမမ်ားက လွဴဒါန္း၍ ခံယူၾကရေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားက-
"ခ်စ္သားရဟန္းတို႔...ရဟန္းသီလ မရွိဘဲ သူတပါး လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကို ၀တ္ရံုရျခင္းသည္ မီးအလွ်ံေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံျပားကို ၀တ္ရံုရသည္ထက္ပင္ ဆင္းရဲဒုကၡ မ်ားလွေပသည္။
ဆြမ္းကို သံုးေဆာင္ျခင္းသည္ အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံေတြခဲကို မ်ိဳရသည္ထက္ပင္ ဆင္းရဲဒုကၡ မ်ားလွေပသည္။
ေက်ာင္းထဲ၌ ေနထိုင္ျခင္းသည္ အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံေႏွာင္အိမ္ထဲ၌ ေနရသည္ထက္ပင္ ဆင္းရဲဒုကၡ မ်ားလွေပသည္၊ စသည္ျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္၍ သတိေပးစကား မိန္႔ၾကားေတာ္ မူပါသည္။"
ကထိန္သကၤန္းကို အလွဴခံရာ၌ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ခ်ီးေျမႇက္၍ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။ "ခ်စ္သားရဟန္းတို႔...ကထိန္သကၤန္းကိုလည္း ခံယူၾကေစ၊ ကထိန္အက်ိဳးတရား (၅)မ်ိဳးကိုလည္း တလမွ ငါးလအထိ ရရွိၾကေစ"ဟု ခ်ီးေျမႇာက္၍ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ကထိန္သကၤန္းအလွဴသည္ မြန္ျမတ္လွေပသည္။ မြန္ျမတ္သည္ဟု ဆိုရေပသည္။
ကထိန္သကၤန္းအလွဴသည္ တႏွစ္မွ တႀကိမ္၊ တႀကိမ္မွာလည္း တလအတြင္းသာ၊ တလအတြင္းမွာလည္း တရက္ျဖင့္သာ အျပီးခင္းရေသာေၾကာင့္ မြန္ျမတ္လွသည္ဟု ဆိုရေပသည္။
သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္
(သိေကာင္းစရာ ဓမၼပေဒသာ ၁-၁၃၂)
No comments:
Post a Comment