ငါအုိသြားေသာအခါ ငါဟာ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။
ခ်ည့္နဲ ့နဲ ့လက္ေတြနဲ ့ ထမင္းဟင္းေတြ အကၤ် ီေပၚဖိတ္စင္သြားတဲ ့အခါ
အကၤ်ီ၊ လံုခ်ည္ ဖုိသီဖတ္သီျဖစ္ေနတဲ ့အခါ င့ါကိုမရြံြပါနဲ ့၊
ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ ့တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး ျပန္သတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ ့ စကားေတြ ျပန္ေျပာမိတဲ ့အခါ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳျပီး
နားေထာင္ေပးပါ။ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ ့ေတြ စတဲ ့ပံုျပင္ေတြ မရိုးေအာင္ေျပာရင္း
ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့့ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္ေတြ၊
ငါးရာ့ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊ တာေတြကို သတိရေပးပါ။ မလွဳပ္ရွားနုိင္လို ့ ေရခ်ိဳးဖုိ ့
အကူအညီ လုိတဲ့အခါ ငါ့ကို မျငိဳျငင္ပါနဲ ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေျခာက္တစ္လွည့္
ေရခ်ိဳးေပးခဲ ့ဖူးတဲ ့ ပံုရိပ္ေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ။
ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ ့ရင္ မေလွာင္ပါနဲ ့။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ ့ေမးခြန္းတုိင္းကို စိတ္ရွည္စြာငါျပန္ေျဖခဲ ့တာကို သတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလွ်ာက္နုိင္တဲ ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့
့လက္တစ္စံုနဲ့ငါ့ကိုကူတြဲေပးၾကပါ။
လမ္းေလွ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။
တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့အုိစာသြားတဲ ့ ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ ့။ နားလည္ေပးပါ။ အားေပးပါ။
အရန္တုန္းက လူ ့ဘ၀သက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညြန္ခဲ ့သလုိ အခုအခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ ေနာက္ဆံုး
အခ်ိန္အတြက္ ေဖာ္ျပဳေပးပါ။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ ့ ေအးျမမွဳေတြကို ငါျပံဳးျပံဳးေလး
လက္ခံမွာပါ။အဲ့ဒီအျပံဳးေတြထဲ မွာမဆံုးတဲ ့ငါ့ေမတၱာေတြ ေတြ ့ရမွာပါ။
မိုးေကာင္း ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရားႀကီး
No comments:
Post a Comment